ပဲရစ္ၿမိဳ႕ကို မေရာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ေန႔စြဲမ်ား

Tags

ကဗ်ာ

သစၥာတရားဟာ
အဓိပၸါယ္ဖြင့္ရလြယ္သေလာက္
သူ႔ခ်ည္းသက္သက္
ဘယ္ေတာ့မွ လိုရင္းမေရာက္ႏိုင္ခဲ့။

ပန္းတိုင္ဆိုတာ
တစ္ေယာက္တည္း သြားရတာလား
ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းမွ အထေျမာက္တာလား
အလြမ္းအေယာင္ျပ အာသာေျဖျခင္းလား
‘ကြန္ဒုံး’ တစ္ထုပ္ေလာက္ေပးပါ
ဒီေနရာမွာ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ပါးခ်ခံရတယ္။

သိမ္းထားခဲ့ဖူးတဲ့ မ်က္တြင္းနက္နက္ေတြ
အေမြးအျမႇင္မရွိတဲ့ L’Oreal မိတ္ကပ္ေတြ
ျမန္မာဆန္ဆန္ နႈတ္ခမ္းခ်င္း နမ္းခဲ့ပုံေတြ
‘ပဲရစ္ၿမိဳ႕ကို သြားခ်င္သလို
ရြာကိုလည္း ျပန္ခ်င္ေနခဲ့တယ္’

အထိအေတြ႕အရ ေခ်ာမြတ္ျခင္းဟာ
မာရွတဲ့ အနာဂတ္မွာ လမ္းဆုံးမယ္…
လား ??? ဒီလိုျဖစ္ခဲ့လား ???
အျပစ္မဲ့ အတိတ္ကို ျပန္လည္ရွာေဖြရင္း
ပစၥဳပၸန္က ‘ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း’ ေတြ
ေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့ၾက။

ဘတ္စ္ကားအခ်ိန္မွတ္ တစ္ေယာက္လို
‘အေပၚကား ၇ မိနစ္၊ ေအာက္ကား ၉ မိနစ္’
ဘယ္ေတာ့မွ မတိက် မေသခ်ာခဲ့။

ေယ်ဘုံယ်ဆန္လြန္းျခင္းကို မုန္းတယ္။
ဖုန္းအၾကာႀကီးေျပာရတာလည္းမုန္းတယ္။
ရဲရင့္ေအာင္၊ ဘန္နီၿဖိဳးနဲ႔ One Direction…။
သူမႀကိဳက္တဲ့ Jazz ေတြခ်ည္းနားေထာင္ၿပီး
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသိက်ဳိးကြ်န္ျပဳခဲ့။

ဘဝမွာ ‘ဘာအလိုအပ္ဆုံးလဲ’ ဆိုတာသိဖို႔ေတာ့
‘လုပ္သင့္ခဲ့တဲ့အရာေတြ’ ၾကားထဲ ပိတ္မိဖူးတဲ့
‘လိုအပ္မႈ ခပ္မ်ားမ်ား’ စေတးႏိုင္ရမယ္။

‪#‎သူ_မရတ္‬
(22/Aug/15)